Основните функции на желудникот

Желудникот како витален дел од дигестивниот систем има неколку клучни функции кои овозможуваат преработка и разградување на храната. Овие функции вклучуваат механички, хемиски и ендокрини процеси кои се неопходни за ефикасно варење и апсорпција на хранливите материи.

 

1. Складирање на храна

Желудникот игра клучна улога во складирањето на храната, дозволувајќи му на телото да преработи поголеми количини храна и течности пред постепено да ги испрати во тенкото црево за понатамошно варење и апсорпција. Желудникот делува како резервоар каде што внесената храна се собира и привремено се складира. Ова му овозможува на телото да консумира поголеми количини на храна за краток временски период без преоптоварување на тенкото и дебелото црево. Мускулните ѕидови на желудникот може значително да се прошират за да примат до 1-1,5 литри храна и течност.

Еден од главните аспекти на складирањето на храната е регулирање на брзината со која храната се испраќа од желудникот до тенкото црево. Овој процес е контролиран од пилорниот сфинктер, кој го регулира преминувањето на полутечна мешавина од храна и гастрични сокови, наречена хима, од желудникот до дуоденумот. Со ова постепено празнење, желудникот обезбедува оптимални услови за понатамошно варење и апсорпција на хранливите материи.

Со складирање и контролирање на празнењето на храната, желудникот помага да се избегне преоптоварување на тенкото црево. Ова е особено важно за одржување на ефикасно варење и апсорпција, бидејќи преоптовареното тенко црево може да резултира со неефикасна апсорпција на хранливи материи и потенцијални дигестивни проблеми.

 

 

2. Механичка обработка

Механичката обработка на храната во желудникот е од суштинско значење за правилно функционирање на дигестивниот процес. Преку перисталтичките контракции, мешањето на храната, гастричната мулинизација и регулирањето на празнењето, желудникот обезбедува ефикасна подготовка на храната за понатамошна хемиска обработка во тенкото црево. Овие процеси се од клучно значење за зголемување на ефикасноста на варењето и апсорпцијата на хранливите материи, додека го одржуваат целокупното здравје и благосостојба на телото.

• Перисталтичките контракции се ритмички движења на мускулите на ѕидовите на желудникот кои помагаат во мешањето и движењето на храната. Овие контракции ја движат храната низ желудникот, овозможувајќи му постепено да се распаѓа и да се меша со желудечниот сок. Контракциите започнуваат во горниот дел на желудникот (фундус) и продолжуваат во долниот дел (антрумот), придвижувајќи ја храната кон мускулот на пилоричниот прстен.
• Стомакот активно ја меша и разградува храната преку координирани мускулни контракции. Оваа смеса овозможува храната да се разложи на помали честички и да се меша со желудечниот сок, создавајќи хомогена полутечна смеса наречена хима. Оваа механичка обработка е клучна за зголемување на површината на храната што ќе биде изложена на ензими за варење.
• Гастрична мулинизација е процес на дробење и преработка на храната во мали честички преку силни мускулни контракции. Ова распаѓање ја подготвува храната за понатамошна хемиска обработка во тенкото црево, овозможувајќи побрзо и поефикасно варење и апсорпција на хранливите материи. Желудникот го претвора цврстиот дел од храната во полутечна форма, што е многу важен чекор пред храната да помине во тенкото црево.
• Механичката обработка на храната вклучува и контрола на празнењето на желудникот. Пилорниот сфинктер се отвора и затвора во зависност од конзистентноста и состојбата на химусот, овозможувајќи постепено преминување на храната во тенкото црево. Овој механизам обезбедува оптимални услови за понатамошно варење и апсорпција на хранливите материи во тенкото црево.

 

 

3. Хемиска обработка

Хемиската обработка на храната во желудникот е критичен дел од дигестивниот процес, овозможувајќи комплексните молекули да се разложат на помали компоненти кои полесно се апсорбираат. Хемиското варење во желудникот овозможува разградување на сложените протеини и ја подготвува храната за понатамошна обработка во тенкото црево. Со лачење на хлороводородна киселина, пепсин и други компоненти, желудникот создава оптимални услови за варење и заштита на неговата слузница. Овој процес е од суштинско значење за ефикасно варење и апсорпција на хранливите материи, за одржување на целокупното здравје на телото. Гастричните жлезди во желудникот лачат различни гастрични сокови кои играат важна улога во оваа обработка:

а. Хлороводородна киселина (HCl)

Хлороводородна киселина е една од најважните компоненти на гастричните сокови. Има неколку функции:

• HCl ги денатурира (разградува) терциерната и секундарната структура на протеините, што ги прави подостапни за ензимско варење.
• HCl го претвора пепсиногенот, кој е неактивен претходник на ензимот, во неговата активна форма, пепсин. Пепсин е протеолитички ензим кој ги разложува протеините на помали полипептиди.
• Киселата средина уништува многу бактерии и други микроорганизми кои влегуваат со храната, што помага да се спречат инфекции.

б. Пепсин

Пепсинот е главниот протеолитички ензим во желудникот. Ги разложува протеините на помали полипептиди, што е клучен чекор во подготовката на протеините за понатамошно варење и апсорпција во тенкото црево. Пепсинот се активира од пепсиноген во присуство на хлороводородна киселина.

ц. Слуз (муцин)

Слузта е вискозна секреција која ја покрива слузницата на желудникот, обезбедувајќи заштита од корозивно дејство на хлороводородна киселина и дигестивни ензими. Слузот формира бариера која спречува автодеградација на ткивото на желудникот и игра важна улога во одржувањето на интегритетот на гастричната слузница.

д. Внатрешниот фактор

Внатрешниот фактор е гликопротеин кој се лачи од париеталните клетки на желудникот и е неопходен за апсорпција на витаминот Б12 во тенкото црево. Недостатокот на внатрешен фактор може да доведе до пернициозна анемија.

 

 

4. Заштита од патогени

Заштитната улога на желудникот во одбраната од патогени е една од неговите најважни функции. Гастричните сокови, особено хлороводородната киселина (HCl), создаваат исклучително кисела средина која е ефикасна во уништувањето на бактериите и другите патогени кои можат да влезат во телото преку храната. Оваа функција има неколку важни аспекти:

Хлороводородна киселина (HCl)

Хлороводородна киселина во гастричните сокови ја намалува pH вредноста на желудечната средина на вредности од 1,5 до 3,5. Оваа исклучително кисела средина ги има следните ефекти:

• Киселата средина уништува многу видови бактерии, вируси и други патогени кои можат да се најдат во храната и пијалоците. Многу микроорганизми не можат да преживеат во средина со толку ниска pH вредност, што го прави желудникот ефикасна прва линија на одбрана од инфекции.
• Со уништување на патогени микроорганизми, желудникот помага во спречување на многу инфекции и гастроинтестинални заболувања. Оваа функција е особено важна за одржување на здравјето на дигестивниот систем и целокупното здравје на телото.

Слуз (муцин)

Слузта што ја лачат клетките на гастричната слузница формира заштитна бариера на површината на ѕидовите на желудникот. Оваа бариера не само што ја штити слузницата од корозивно дејство на хлороводородна киселина и ензими за варење, туку го спречува и директниот контакт на патогените со стомачните клетки.

Ензими

Некои од ензимите во гастричните сокови, како што е пепсинот, не само што ги разградуваат протеините во храната, туку можат да ги разградат и протеините на патогените микроорганизми, помагајќи да се уништат.

 

 

5. Производство на внатрешен фактор

Париеталните клетки во желудникот лачат внатрешен фактор, кој е гликопротеин неопходен за апсорпција на витаминот Б12 во тенкото црево. Улогата на внатрешниот фактор:

• Внатрешниот фактор се врзува за витаминот Б12 (кобаламин) ослободен од храната. Овој внатрешен комплекс фактор е неопходен за апсорпција на витаминот во дел од тенкото црево.
• Без внатрешен фактор, витаминот Б12 не може ефикасно да се апсорбира од тенкото црево. Оваа апсорпција е од суштинско значење за правилно функционирање на телото.
• Витаминот Б12 е критичен за синтезата на ДНК и нормалното функционирање на нервниот и хематопоетскиот систем. Недостатокот на внатрешен фактор може да доведе до пернициозна анемија.

 

 

6. Секреција на гастрин

Гастрин е хормон произведен од Г-клетките во пилоричниот дел на желудникот и игра клучна улога во регулирањето на дигестивниот процес. Секрецијата на гастрин има неколку важни ефекти врз функцијата на желудникот:

• Гастрин го стимулира лачењето на хлороводородна киселина (HCl) од париеталните клетки во желудникот. Зголеменото лачење на HCl помага во разградување на храната и уништување на патогени микроорганизми.
• Гастрин работи синергетски со ацетилхолин и хистамин, два други регулатори на стомачната киселина, зголемувајќи го целокупното производство на HCl.
• Гастрин ја зголемува моторната активност на желудникот, стимулирајќи ги перисталтичките контракции кои ја мешаат и движат храната низ желудникот. Оваа зголемена подвижност помага во ефикасно варење и подготовка на храната за понатамошно варење во тенкото црево.
• Гастринот го стимулира растот на слузницата на ѕидот на желудникот, одржувајќи го здравјето на желудечната средина. Ова е особено важно за регенерација и реставрација на слузокожата на желудникот, која е постојано изложена на корозивно дејство на желудечната киселина и дигестивните ензими.

 

 

7. Секреција на слуз

Лачењето на слуз од страна на желудочните жлезди е клучно за заштита и правилно функционирање на желудникот. Оваа слузница игра витална улога во одржувањето на интегритетот на слузницата и спречување на оштетување од корозивни агенси присутни во желудникот.

• Слузницата создава дебел, вискозен слој кој го обложува внатрешниот ѕид на желудникот, формирајќи физичка бариера помеѓу стомачната киселина и мукозните клетки. Ова е од суштинско значење за да се спречи автодеградација и оштетување на гастричната слузница.
• Слузта содржи бикарбонати јони (HCO3-), кои играат клучна улога во неутрализирање на хлороводородна киселина (HCl) на површината на гастричната слузница. Оваа неутрализација помага да се одржи pH вредноста на мукозниот слој во близина на неутрални вредности, спречувајќи го киселинско оштетување на ткивото.
• Слузницата делува како бариера против активните дигестивни ензими, како што е пепсинот, кој може да предизвика деградација на мукозата. Со спречување на овие ензими да контактираат со мукозните клетки, слузницата го штити желудникот од само-оштетување.
• Континуираното лачење и обновување на слузницата овозможува одржување на интегритетот на слузницата на желудникот, спречувајќи ерозии и чиреви кои можат да се развијат како резултат на хронична изложеност на гастрична киселина.
• Без соодветна секреција на слуз, желудникот би бил изложен на сериозно оштетување од сопствените киселини и ензими. Недостатокот на слуз може да доведе до гастритис, чиреви и други гастроинтестинални проблеми.

 

 

8. Контрола на апетитот и ситоста

Желудникот е важен ендокрин орган кој произведува неколку пептидни хормони, кои играат клучна улога во регулирањето на енергетскиот баланс, метаболизмот и апетитот. Освен гастрин, главните хормони произведени од желудникот вклучуваат грелин и обестатин. Овие хормони се синтетизира од истата прекурсорна молекула, прекурсорниот протеин препрогрелен, кој се цепи на два различни пептиди – грелин и обестатин.

Грелин

Грелинот е хормон кој се лачи од клетките на фундусот (горниот дел на желудникот) и е познат како „хормон на гладот“. Неговото ниво се зголемува пред оброците и се намалува после оброците. Грелинот го стимулира апетитот делувајќи на хипоталамусот во мозокот, стимулирајќи го чувството на глад и зголемувајќи го внесот на храна. Освен што го регулира апетитот, грелинот влијае и на метаболизмот на телото, промовирајќи акумулација на маснотии и зголемување на телесната тежина.

Обестатин

Обестатинот е хормон произведен од истите претходнички молекули како грелинот и се лачи од желудникот. Има спротивен ефект од грелинот. Обестатинот го намалува апетитот и го инхибира внесот на храна, создавајќи чувство на ситост и го намалува чувството на глад. Со намалување на апетитот, обестатинот помага во регулирање на енергетскиот баланс и спречување на прејадување.

Механизми:

• Грелинот и обестатинот делуваат во синергија и антагонизам за да ја одржат хомеостазата на апетитот и енергетската рамнотежа. Додека грелинот го стимулира апетитот и внесот на храна, обестатинот го прави спротивното, намалувајќи го апетитот и внесот на храна.
• Овие хормони комуницираат со централниот нервен систем преку различни рецептори и невронски патишта, влијаејќи на сложените механизми на регулација на апетитот и метаболизмот.
• Нарушувањата во производството или функционирањето на овие хормони може да доведат до проблеми со апетитот, како што се анорексија или прекумерно јадење, и метаболички нарушувања како дебелина или губење на тежината.
• Со контролирање на овие клучни пептидни хормони, желудникот игра важна улога во одржувањето на енергетскиот баланс, го регулира апетитот и го поддржува целокупниот метаболизам.

 

 

9. Имунолошка функција

Желудникот има улога во имунолошката одбрана на телото преку различни механизми, вклучително и лачење на антимикробни пептиди и други имунолошки фактори. Дополнително, киселата средина во желудникот уништува многу патогени, спречувајќи инфекции и поддржувајќи го здравјето на целиот дигестивен систем.

• Желудникот лачи различни антимикробни пептиди, како што се дефенсини и кателицидини, кои имаат способност да го уништат или инхибираат растот на бактерии, вируси и габи. Овие пептиди помагаат да се одржи интегритетот на слузницата и да се спречи инвазијата на патогени микроорганизми во подлабоките слоеви на ткивото.
• Хлороводородната киселина (HCl) создава исклучително кисела средина во желудникот (pH 1,5-3,5), која уништува многу патогени микроорганизми кои влегуваат во телото преку храна и пијалоци. Киселата средина делува како прва линија на одбрана од инфекција, намалувајќи го бројот на живи патогени кои можат да навлезат во цревата и да предизвикаат болест.
• Слузта што ја излачуваат гастричните жлезди создава физичка бариера која спречува директен контакт на патогените со мукозните клетки. Ова ја намалува можноста за инфекции и воспалителни реакции. Мукозните секрети може да содржат имуноглобулини, како што е IgA, кои играат улога во неутрализирање на патогените и спречување на нивно врзување за клетките и нивна инвазија.

 

 

10. Обработка и денатурација на антигени

Обработката и денатурацијата на протеински антигени во стомакот е важна функција што ги подготвува овие антигени за имунолошкиот систем. Еве како стомакот игра улога во овој процес:

Желудникот лачи хлороводородна киселина (HCl). Оваа киселина денатурира протеинските структури во храната. Денатурацијата е процес каде што протеинските молекули губат својата тро-димензионална структура, што ги чини подобри за обработка од страна на дигестивните ензими и за идентификација од имунолошкиот систем. HCl го активира и пепсиногенот, претворајќи го во пепсин. Пепсинот е протеолитички ензим кој разградува протеините во полипептиди и кратки пептиди. Овие помали молекули можат полесно да се идентификуваат и обработуваат од имунолошкиот систем. Денатурираните и делумно деградираните протеини (антигени) потоа се изложени на имунолошкиот систем во другите делови на дигестивниот тракт. Овде, дендритичните клетки и другите клетки ги собираат овие антигени и ги презентираат на Т-клетките.

Преку денатурација и правилна обработка на антигените, желудникот помага во спречување на прекумерни имунолошки реакции (како што се алергиски реакции). Со разградување и подготовка на антигени за правилна имунолошка обработка, желудникот игра улога во одржувањето на имунолошката толеранција. Овие процеси придонесуваат за поддршка на целокупниот имунолошки систем, овозможувајќи му да прави разлика помеѓу безопасни и штетни материи. Ова е критично за спречување на инфекции и одржување на здравјето на дигестивниот систем.

Преку овие механизми, желудникот не само што помага во разградувањето на храната, туку и игра клучна улога во заштитата на имунолошкиот систем и поддршката на толеранцијата на различни антигени.

 

 

11. Невромускулна контрола

Желудникот има комплексна мрежа на нервни клетки, познат како ентеричен нервен систем (ЕНС), кој игра клучна улога во координирањето на мускулните контракции и секрети. Овој „втор мозок“ во гастроинтестиналниот тракт е критичен за регулирање на дигестивните процеси и одговор на различни нутритивни и еколошки стимули.

• ЕНС се состои од милиони нервни клетки (неврони) распоредени по гастроинтестиналниот тракт. Овие нервни клетки формираат сложени мрежи кои ги контролираат моторните и секреторните функции на желудникот.
• Иако ЕНС е поврзан со централниот нервен систем (ЦНС), тој може да функционира независно, овозможувајќи му да реагира брзо и ефикасно на локалните промени и стимули во дигестивниот тракт.
• ЕНС ги контролира перисталтичките контракции на стомачните мускули, кои помагаат во мешањето и движењето на храната низ дигестивниот тракт. Овие ритмички контракции се клучни за правилно варење и апсорпција на хранливите материи.
• ЕНС регулира кога и како храната поминува од желудникот до тенкото црево, осигурувајќи дека желудникот се празни на правилен начин и со вистинска брзина.
• ЕНС го контролира лачењето на гастричните сокови, вклучувајќи хлороводородна киселина (HCl) и ензими, кои се неопходни за хемиско варење на храната.
• ЕНС реагира на присуството на храна во желудникот и автоматски ги регулира секретите и мускулните контракции за да обезбеди оптимално варење.
• ЕНС и ЦНС континуирано комуницираат преку вагусниот нерв и другите нервни патишта. Оваа комуникација помага да се координираат дигестивните функции со останатите системи на телото.
• ЕНС е поврзан со психолошки состојби и може да реагира на стрес и емоции, што влијае на дигестивните процеси и може да предизвика симптоми како што се болки во желудникот или промени во стомачната подвижност.

 

 

12. Апсорпција на хранливи материи

Иако главното место на апсорпција на хранливи материи е тенкото црево, желудникот има способност да апсорбира одредени супстанции директно во крвотокот. На пример, алкохолот и некои лекови, како што се аспирин и други нестероидни антиинфламаторни лекови (НСАИЛ), се апсорбираат преку гастричната слузница. Оваа функција може да има важни клинички импликации, особено во контекст на токсичност и третман.

• Етанолот (алкохолот) е една од супстанциите што може да се апсорбира директно во желудникот. Оваа апсорпција започнува веднаш по ингестијата и продолжува во тенкото црево, што резултира со брз почеток на дејството на алкохолот врз телото.
• Некои лекови, како што се аспирин и други НСАИЛ, се апсорбираат преку гастричната слузница. Оваа апсорпција е важна за брзото дејство на овие лекови, но може да доведе до иритација на гастричната слузница и развој на гастритис или чир.

 

 

13. Прилагодување на pH вредноста

Стомакот активно ја регулира pH вредноста на неговата содржина преку лачењето на хлороводородна киселина (HCl). Оваа киселина не само што помага во разградување на храната и уништување на патогени микроорганизми, туку игра улога и во активирањето на дигестивните ензими. Контролираната pH регулација е критична за оптимално функционирање на дигестивниот систем.

• Париеталните клетки во желудникот се одговорни за лачењето на HCl. Овие клетки лачат HCl како одговор на стимули, како што се присуството на храна и хормонот гастрин.
• Секрецијата на HCl вклучува транспорт на водородни јони (H+) и јони на хлорид (Cl-) во гастричниот лумен, што резултира со формирање на HCl.
• HCl помага во хемиско разградување на храната, особено протеините, со тоа што ја денатурира нивната структура, што ги прави подостапни за варење од страна на ензимите.
• HCl го активира пепсиногенот, кој се лачи од главните клетки на желудникот, претворајќи го во неговата активна форма, пепсин. Пепсин е ензим кој ги разложува протеините на помали пептиди.
• Киселата средина создадена од HCl е способна да уништи многу бактерии и вируси кои влегуваат во телото преку храна и пијалоци, делувајќи како прва линија на одбрана од инфекции.
• Стомакот користи различни хормони и нервни сигнали за да ја регулира pH вредноста. На пример, гастринот го стимулира лачењето на HCl, додека соматостатинот го инхибира.
• Желудникот, исто така, лачи бикарбонат преку слузницата, што помага да се неутрализира киселината на површината на мукозата и го спречува оштетувањето на ткивото.

 

 

14. Ендокрини и паракрини функции

Стомакот лачи неколку хормони и сигнални молекули кои имаат ендокрини и паракрини функции. Овие хормони играат важна улога во координирањето и регулирањето на дигестивниот процес.

• Гастрин е хормон произведен од Г-клетките во пилоричниот дел на желудникот. Го стимулира лачењето на желудечната киселина (HCl) од париеталните клетки и ја зголемува подвижноста на желудникот. Секрецијата на гастрин се стимулира со присуство на храна во желудникот и со нервни дразби. Гастринот, исто така, го стимулира растот на слузницата на ѕидот на желудникот, одржувајќи го здравјето на желудечната средина.
• Соматостатинот е хормон кој го инхибира лачењето на гастрин и HCl, делувајќи како негативен регулатор на желудечната киселина. Се произведува од Д-клетките во желудникот. Секрецијата на соматостатин е стимулирана од ниските pH вредности во желудникот, обезбедувајќи механизам за повратна информација за одржување на киселинско-базната рамнотежа.
• Серотонин, произведен од ентерохромафинските клетки, игра улога во регулирањето на гастричната подвижност и перисталтиката. Може да влијае и на лачењето на други дигестивни ензими. Серотонинот делува локално (паракрин) и може да влијае на соседните клетки во желудникот, координирајќи ги нивните активности за оптимално варење.
• Желудникот лачи и грелин, хормон кој го поттикнува апетитот.
• Хистаминот, произведен од ентерохромафинските клетки, го стимулира лачењето на HCl со активирање на H2 рецепторите на париеталните клетки.

 

 

15. Улогата на желудникот во производството на антиоксиданси

Стомакот, преку своите жлезди и клетки, произведува различни ензими и антиоксидантни молекули кои играат важна улога во заштитата на гастричната слузница од оксидативен стрес. Ензимите и антиоксидансите се одговорни за неутрализирање на слободните радикали и другите реактивни кислородни видови (ROS), кои се формираат како нормален производ на метаболизмот на кислородот во клетките. Овие ROS може да предизвикаат оштетување на клетките и ткивата, вклучувајќи ја и гастричната слузница.

Како дел од дигестивниот процес, стомачната киселина и другите хемикалии генерираат ROS. Антиоксидансите произведени во желудникот, како што се глутатион заедно со витамините Ц и Е, и други молекули, реагираат со слободните радикали за да ги неутрализираат и да ја заштитат слузницата на желудникот. Глутатион е трипептид составен од три амино киселини: глутамат, цистеин и глицин. Тој е моќен антиоксиданс и има способност да реагира со слободните радикали (ROS), кои можат да предизвикаат оксидативен стрес и оштетување на клетките во гастричната слузница. Овие антиоксиданси помагаат да се одржи рамнотежата на оксидативниот стрес во цревата и да се заштити слузницата од можни оштетувања. Тие се произведуваат и регулираат во желудникот како дел од неговата дигестивна функција. Со оваа заштита, желудникот не само што обезбедува простор за разградување на храната, туку функционира и како важна бариера против можни инфекции и оштетувања од оксидативните процеси.

 

 

16. Улогата на желудникот во апсорпцијата на вода и електролити

Желудникот, иако не е примарна локација на апсорпција на вода и електролити како тенкото и дебелото црево, има неколку механизми за апсорпција на одредени електролити и мали количини на вода. Во стомакот, мала количина на вода може да се апсорбира преку премембранозни канали во гастричниот епител. Ова се случува особено во услови кога гастроичниот тракт содржи хипотонична или изотонична течност, која овозможува премин на вода од тракт до ткивата на желудникот.

Желудникот има механизми за апсорпција на натриум и други електролити. Натриумот, на пример, активно се апсорбира преку натриум-калиум пумпата и другите транспортни механизми во гастроинтестиналните епителни клетки. Овие електролити се важни за одржување на балансот на електролити во телото и за функцијата на различни органи како што се мускулите и нервниот систем. Хлороводородна киселина во желудникот помага да се активираат различни ензими, кои се вклучени во апсорпцијата на натриум и други електролити.

Иако влијанието на желудникот врз апсорпцијата на вода и електролити е помалку важно во споредба со тенкото и дебелото црево, тој сепак игра улога во одржувањето на хидратацијата на телото и контролирање на балансот на електролити.

 

 

17. Рефлуксна бариера

Рефлуксната бариера во желудникот игра клучна улога во спречувањето на киселината и дигестивните содржини да се враќат назад во хранопроводникот (езофагусот). Оваа заштита е обезбедена од неколку анатомски и физиолошки механизми:

• Долниот езофагеален сфинктер (DES) е мускулна бариера лоцирана на врвот на желудникот, токму таму каде што хранопроводникот се спојува со желудникот. DES обично се затвора освен кога се јаде или пие, дозволувајќи им на храната и течностите да влезат во стомакот. Во спротивно, DES се затвора, што го спречува рефлуксот на киселина и друга содржина од желудникот во хранопроводникот.
• Аголот на His е анатомска структура формирана во долниот дел од хранопроводникот. Тоа помага да се формира физичка бариера што дополнително спречува киселината и другите супстанции да се вратат во хранопроводникот.

Овие механизми се од суштинско значење за заштита на хранопроводникот од оштетување што може да се случи како резултат на гастроезофагеална рефлуксна болест (ГЕРБ). Кога оваа заштита е оштетена или кога DES не функционира правилно, киселината и другите содржини од желудникот може да се вратат во хранопроводникот, што може да доведе до непријатност како што се болки во горниот дел на стомакот, металоиди и долгорочно оштетување на мукозата на хранопроводникот и развојот на ГЕРБ.